Ik heb niks meer geschreven sinds december.

Ik probeerde het wel, maar ik kon het niet.

Ik dacht dat ik een writer’s blcok had.

Maar wat nou als het niet alleen dat was?

Was als mijn autisme er ook mee te maken had?

Sinds december heb ik last van stress, angst, en onzekerheden.

Net voor Kerst kregen we te horen dat onze cavia Loki meerdere tumoren heeft.

De dierenarts was niet zeker of ze de Kerst zou halen.

Maar ze is er nog steeds.

Maar nu zijn de tumoren veel groter gegroeid.

We weten nog steeds niet hoe lang Loki nog heeft, dagen, weken, maanden…

Niemand weet het.

Deze maanden van zorgen, angst, en vooral onzekerheid hebben een groot effect op me gehad.

Het grootste deel van de tijd kan ik mezelf niet aanzetten tot het doen van mijn hobby’s of andere activiteiten.

Mijn executieve functies zijn zo veel slechter dan voorheen.

Ik wil dingen doen maar mijn hoofd wil het niet, of ik kan mijn gedachten niet omzetten in acties.

Ook ben ik vaker moe en ervaar ik meer overprikkeling.

Ik heb geleerd dat het voelen van vermoeidheid niet altijd betekent dat je moe bent.

Het kan ook zo zijn dat ik overprikkeling verkeerd interpreteer.

Als rusten niet helpt, is het overprikkeling.

Als het doen van een activiteit me minder moe maakt, is het overprikkeling.

Blijkbaar verwarren wij Autisten de twee vaak.

En ik ben hierin geen uitzondering.

Dan is er ook nog de onzekerheid.

Onzekerheid kan een grote trigger zijn voor ons Autisten.

Structuur en voorspelbaarheid zijn zo belangrijk om gereguleerd te blijven.

Onzekerheid veroorzaakt angst bij mij.

En overprikkeling..

Ik heb mijn structuur nodig.

Dus wat ik dacht een writer’s block te zijn, was eigenlijk geworteld in mijn autisme.

Ik moet accepteren dat al deze onzekerheid er in de nabije toekomst zal blijven.

Daar is niks aan te doen, dus acceptatie is belangrijk.

Ik moet de tijd die ik nog met Loki heb koesteren, en dat doe ik ook.

Elke dag sinds december was een bonus.

Ik heb dan wel last van angst, overprikkeling en executive disfunctie….

Maar Loki bij me hebben is veel belangrijker dan dat allemaal.

Zij is mijn beste vriend, mijn steun en toeverlaat.

Wat ik kan doen is proberen zoveel mogelijk structuur te behouden.

Gaan werken, voor Loki zorgen, wandelen, rusten, mindfulness doen.

En erover praten, of schrijven.

Mijn zorgen en angsten delen.

Het allemaal binnen houden zou het alleen maar erger maken.

Dan zou ik het internaliseren, wat, in mijn beleving, het alleen maar zou laten groeien en erger worden.