Autistic and Proud

“Als je een gelukkig leven wilt leiden, verbind het aan een doel, niet aan mensen of dingen.”

• Albert Einstein

Er zijn vele citaten te vinden van Albert Einstein. Hier heeft hij wellicht een punt maar ik kan niet zeggen dat ik het volledig met zijn idee eens ben. Ik heb mijn leven altijd verbonden aan een doel: succesvol zijn op school. Vanaf een jonge leeftijd was dit mijn belangrijkste aandachtspunt. Het begon op de basisschool, ging door op de middelbare school, helemaal tot aan de universiteit. Al deze jaren was ik in de hyperfocus, er bestond nauwelijks iets daarbuiten. Natuurlijk, ik had vrienden met wie ik graag tijd doorbracht, net als met mijn familie. School kwam echter altijd op de eerste plaats. Het was zo belangrijk voor me om het goed te doen op school, dat de rest allemaal secundair was. Mijn perfectionistische aard had daar veel mee te maken. In mijn ogen waren alleen hoge cijfers acceptabel, waardoor ik teleurgesteld was wanneer ik deze niet behaalde. Het maakte niet uit hoe vaak me gezegd werd dat je niet altijd de hoogste cijfers hoeft te behalen, ik kon het gewoonweg niet accepteren.

               Volgens Einsteins citaat zou dit me een gelukkig leven hebben moeten geven. Dit is iets waar ik moeite mee heb. Maakte dit me gelukkig? Was het genoeg voor me? Nee, ik denk niet dat dat zo is. Ik zette mezelf onder zo’n hoge druk dat ik niet altijd kon genieten van mijn studie. Ik hield van leren, dat is nog steeds zo, maar het was niet genoeg. Zonder mijn familie zou ik het nooit zo goed hebben gedaan op school. Zij zorgden voor me, steunden me en hielpen me er doorheen te komen zonder compleet in te storten. Ik zou eerlijk gezegd niet weten of ik zonder hen mijn universitaire opleiding met succes zou hebben doorlopen. Zij waren er voor me de keren dat ik een inzinking had, wat steeds vaker gebeurde naarmate mijn studie zich vorderde. Zij juichten me toe, steunden me, redeneerden met me wanneer ik het nodig had. Ik weet niet of ik in die tijd gelukkig was, ik stopte simpelweg niet om daar over na te denken omdat ik altijd aan het studeren was. Wat ik wel zeker weet is dat dit niet het geval was geweest zonder mijn familie. Ik zou het erg moeilijk hebben gehad, gebroken zijn geweest, misschien zelfs mijn studie niet af hebben gemaakt. Vanuit dit perspectief, geloof ik niet dat Einstein gelijk had toen hij zei dat men z’n leven niet moet verbinden aan mensen als zij gelukkig wil zijn. Als ik dit niet had gedaan, zou ik minder gelukkig zijn dan ik nu ben. Ik zou niet in staat zijn geweest mijn studie te voltooien en had me waarschijnlijk erg ellendig gevoeld.

               Ik geloof dan wel niet dat je je leven niet aan mensen moet verbinden als je gelukkig wil zijn, ik geloof wel dat het hebben van een doel iemands geluk kan vergroten – tot op zekere hoogte. Toen ik klaar was met mijn studie viel ik in een gat. Ik had eindelijk mijn doel bereikt: ik had alle scholen succesvol doorlopen. Toen dat wegviel, stortte alles in vanbinnen. Ik kreeg een depressie en een burn-out die erg lang aanhielden. Ik wist niet hoe ik eruit moest komen en zakte steeds dieper weg. Het ging zo ver dat ik niet meer wilde leven en alleen nog maar bij mijn grootouders en oom in de hemel wilde zijn.

               Ik was wanhopig op zoek naar hulp, die ik uiteindelijk ook kreeg. Na een hoop gesprekken met professionals bleek ik autistisch te zijn. Al die tijd dat ik een doel had, was ik in staat mijzelf bij elkaar te houden. Ik had al die jaren in de hyperfocus gezeten. Mijn nieuwe doel was om beter te worden, mijn autistische zelf te leren kennen en mezelf weer terug te vinden. Ik heb hard gewerkt, wat ik nog steeds doe, om mijn ware zelf te leren kennen en mijn plaats in deze wereld te vinden. Ik had me altijd anders gevoeld en realiseerde me nu dat ik daarin niet alleen was. Er was een hele gemeenschap  van mensen die ook anders waren. Hierdoor voelde ik me zoveel beter, het was een enorme opluchting. Weer bouwde ik op mensen om gelukkiger te worden. Het waren professionals waarop ik bouwde; een gemeenschap van mensen die ik weliswaar niet kende maar wiens aanwezigheid genoeg was voor mij; en weer, op mijn familie, die er tijdens elke stap voor me was. Er was dus weer een doel om me op te concentreren, een doel dat me gelukkiger maakte. Dit geluk was echter ook verbonden aan de mensen die me hielpen mijn doel te bereiken. Vandaag de dag is dit nog steeds het geval.

               Momenteel ben ik eindelijk in staat om me op een nieuw doel te concentreren: het vinden van parttime werk dat me in staat stelt de vaardigheden die ik tijdens mijn studie heb opgedaan te gebruiken. Ik werk er nog steeds aan mijn herstel en aan het leren kennen van mezelf maar er is nu ruimte ontstaan voor dit andere doel. Ik merk dat dit me positiever en enthousiaster maakt over de toekomst. Ik wil uiteindelijk schrijver worden. Ik weet nog niet zeker waarover ik wil schrijven maar dat is wat ik wil bereiken in mijn leven. Daarom heb ik een laptop gekocht en ben begonnen met schrijven. ‘There’s no time like the present’, zeggen ze. En ik geloof daarin. Als er iets is wat je wil bereiken moet je niet wachten op het perfecte moment, wat misschien nooit zal komen. Je moet gewoon een poging wagen, anders weet je nooit of je doel of droom haalbaar is. Dus, ja, een doel hebben heeft wederom mijn geluk vergroot. Desondanks heb ik om dit te bereiken weer op mensen moeten bouwen. Zonder de steun van de mensen om me heen had ik namelijk niet gedacht dat het al mogelijk was om naar parttime werk te zoeken dat bij mijn vaardigheden past. Ik zou dit nog steeds als momenteel onmogelijk hebben gezien, een van mijn toekomstplannen. Wie weet hoe lang dat nog geduurd zou hebben.

               Dus, nee, ik ben het niet eens met Einstein dat men, om gelukkig te zijn, z’n leven moet verbinden aan een doel en niet aan mensen of dingen. Mijn hele leven is mijn geluk afhankelijk geweest van zowel het hebben van een doel als van mensen. Hiermee bedoel ik vooral mijn familie. Er zijn vrienden en professionals geweest, deze zijn er nog steeds, maar mijn familie was dé constante factor die belangrijk was voor mijn geluk. Voor Einstein was dit misschien anders, voor anderen wellicht ook. Het hangt denk ik af van iemands situatie en levenservaringen. Voor mij, echter, zijn doelen en mensen beiden noodzakelijk om gelukkig te zijn. Ik zou niet weten waar ik zou zijn zonder mijn familie. Wat ik echter wel weet is dat wat ik allemaal bereikt heb niet mogelijk zou zijn geweest zonder hen. Ik ben dan ook erg dankbaar voor hen en houd ontzettend veel van ze.